با سلام ورود شما به وب سایت برزام را خوش آمد عرض می کنیم عنوان مطلب پیش روی شما تعبُد تسکین رنج تعقُلِ توام شده با حرص است .
امشب هم گذشت ولی با این تفکر که هزاران فکر، رفتار و عملکرد ما انسانها با حرص، عقل و تعبد چگونه می گذرد؟
اگر به عمق رفتار خود و دیگران دقت کنیم حرص با دستورات عقل مسیر حرکت ما را تعیین می کند.حرص مانند دیگر صفات انسانی از طرف خداوند در وجود ماست و از فروع حب ذات است که برای حق طلبی، دفع شر و کسب خیر به ما انگیزه می دهد البته با داشته های عقلی مان.
حرص می تواند مضر باشد مانند زمانی که اشتیاق به جمع آوری منابع بیشتر مادی خودمان را به زحمت بیندازیم که فرصت استفاده از آن را نداشته باشیم.و می تواند مفید باشد مانند کسب فضیلت های انسانی و الهی یا عشق و علاقه در خواستن که پذیرش بی چون و چرای معشوق را به همراه دارد.
با پذیرش بی چون و چرا یا به نوعی همان تعبد و پرستش، این سوال پیش می آید که انسان رشد یافته ی عقلی و حب دنیا چشیده، چگونه می تواند تعقل دنیوی توام با حرص را با تعبد برای کسب کمال طلبی و پاکی باطنی تطبیق دهد؟
از یک طرف دنیاست با رنج ها و لذت هایش و از طرف دیگر مرگ هست و دنیای فردایش که از هر دو نیز گریزی نیست.
در مورد تعبُد تسکین رنج تعقُلِ توام شده با حرص
کوتاه سخن آنکه، به نظرم برای تطبیق این دو، تنها چیزی که می تواند ما را در مسیر درست قرار دهد بینش صحیح و اعتماد است به چارچوب با حساب و کتاب این جهان توسط خداوند که هم می گوید لا اکراه فی الدین و هم می گوید یا ایها الذین آمنوا…
پذیرش حکمت الهی، فارغ از رنج و سختی های دنیا، خطاهای انسانها و شاخ و برگ تمام ادیان، مانند اعتماد به تخصص یک پزشک ماهر برای معالجه می تواند نجات دهنده باشد و در خیلی از زمینه ها خوبی، شرافت، انسانیت، عزت نفس و آزادگی را به همراه داشته باشد.
و تنها با همین بینش صحیح است که می شود آزاده زیست و اصول همزیستی مسالمت آمیز و حفظ کرامت انسانی را زنده نگه داشت و لذت برد از عمرمان.
و این گونه، حب و لذت دنیا، اگر چارچوب ها رعایت شود بد نیست و تسکین رنج تعقل توام شده با حرص نیز خواهد شد.
رنجش خاطر احتمالی از درشت گویی مان را بر روح عوامانه ما ببخشید.
